အတိတ္ စခမ္း ကို လည္း
စိတ္ မွန္း ႏွင့္ မလြမ္း လို ေတာ့ ပါ။
တရိပ္ ရိပ္ ေျပးတဲ့၊
တိတ္,တဆိတ္က ေလး ျမင္ လိုက္ ရ၊
အရိပ္ လို ဘဲ လင္း တဲ့ အခါ ေပၚ၊
ေမွာင္ မိုက္,တဲ့ အ ခါ ဘယ္ ဝယ္ မသိ၊
ရိွေတာ့ ရိွ,တယ္၊
လည္ ဆယ္ တာ မ်ား ျပီ မို ့၊
ဘာ မထီ,အာ ဇာ နည္ စိတ္ ေမြး၊
ေမြး ရာ ပါ ဇာ တိ၊
ပကတိ သူ ရဲ ေကာင္း၊
ေမာင္း ျပန္ ကို ေျဗာင္း ဆန္ ေအာင္၊
တ ေသာင္း မွာ တ,ေယာက္၊
တ သိန္း မွာ တ ဆယ္၊
တသန္း ဝယ္ ရာ စု၊
တ အိုး စား ငါး ေယာက္ ရယ္၊
တ ဆယ္ ပါ တ စိတ္၊ တ,က်ိတ္ႏွင့္တို ့ဖြဲ့၊
သံုး က်ိပ္ ေသာ ရဲ ေဘာ္ အာ,ဇာ နည္၊
ရဲ ေသာ္ မ ေသ ၊ ေသ ေသာ္ ငရဲ မ လား တဲ့။
စြန့္ ဝံ့ သူ လူ ခပင္း တို ့ ကို လ၊
မူ မကြဲ တူ တူ ပါ ဘဲ လို ့၊
ေဟ ့ ငါ ေျပာ မယ္၊
တ ကယ္ ျပည္ ခ်စ္ သား၊
ျပည့္ စစ္သား ဆို ရင္၊
အ ရင္ ရွင္း ရ မွာ ကား၊
အ,ေရွ ့ ေျမာက္ က ျပည့္ ဝင္ ေပါက္၊
သ ေဘာက္ မ သား ေတြ ကို ၊
အ,ရွင္ မ ထား ႏွင့္။
ကုလားမင္းသား
စရကား၊
[နံ
ပါတ္ ၁၄ ဘတ္စ္ကား ေပၚ မွာ ေရး ပါ သည္။ ]
No comments:
Post a Comment