ေရေလွာင္ကန္မ်ားကို တာတမံတုတ္ထားရ သကဲ့သို ့ သမိုင္းမွာလည္း တာမ်ား တမံမ်ား ရွိပါသည္။ ျမန္မာ့သမိုင္း၏ တာတမံမ်ားမွာကား ေရွးေဟာင္းရဇဝင္က်မ္းမ်ား၊ နိဳင္ငံျခားတိုင္ျပည္မ်ားမွ ေခတ္ျပိဳင္သမိုင္းေရးဆရာတို ့၏ က်မ္းမ်ား၊ ေက်ာက္စာ ေပစာမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ ကဗ်ာစာေပမ်ား အနုပညာ အေမြအႏွစ္မ်ား၊ ေတးဂီတမ်ား၊ ေရွးေဟာင္း ဓေလ့ မိရိုးဖလာ မိဘကသားသမီး လူႀကီးကလူငယ္မ်ား ကိုေျပာျပခဲ့ေသာ အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္မ်ားႏွင့္ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ား၊ စသည္ျဖင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းတာာ မ်ားစြာပင္ရွိပါသည္။ ဤ ျမန္မာ့သမိုင္းတာမ်ားကို လံုျခံ့ဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းရန္မွာကား၊ အမ်ိဳးသားေရး တာဝန္ႀကီး တရပ္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားေရး တာဝန္ႀကီးျဖစ္သည့္ အတြက္ အစိုးရမ်ား တြင္သာမက ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား တဦးခ်င္းတြင္လည္း ျမန္မာ့သမိုင္းတာမ်ားကို လံုျခံဳေအာင္ထိန္းသိမ္းရန္တာဝန္ရိွေပသည္။ အထူးသျဖင့္ တက္လူ မ်ိဳးဆက္သစ္လူယ္လူရြယ္တို ့ကို သိမီေသာ လူႀကီးမ်ားက လက္ဆင့္ကမ္း တာဝန္ေပးေဝႀကရပါမည္။ သမိုင္းဆရာမ်ားကလည္း၊ သမိုင္းတာမ်ားကို လံုျခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းရာမွာ ေရွ ့တန္းမွပါဝင္ကာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳႀကရပါမည္။
အခါအားေလွ်ာ္စြာ ျပင္ပ ပေရာဂမ်ားေႀကာင့္၊
ျမန္မာ့သမိုင္းတာမ်ား ကဲြအက္ျခင္း၊ က်ိဳးပဲ့ျခင္းမ်ား ရိွခဲ့ပါသည္။ ပထမေတာ့
ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အက္ရာ ကေလးမ်ားသာေပၚလာစဥ္ သတိမမူ မိဘဲရွိနိဳင္ပါသည္။ သို ့ေသာ္
အက္ရာကကဲြ၊ ကဲြရာကေပါက္ကာ တာရိုးက်ိဳးျပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့၊ ျပန္လည္ ဆည္ဖို ့ရန္ ပို ၍ ခက္ခဲသည္ ကို စာရႈသူ ဂုဏ္သေရရိွ လူႀကီးမင္း အေပါင္း
သိႀကပါသည္။ ဤသည္ကား သဘာဝ ဘဝေပး အသိပင္ျဖစ္ပါ၏။ ယခုေခတ္ အေျခအေနမ်ားမွာ
သမိုင္းတာက်ိဳး သည့္ႏွယ္ အမွန္က အမွား၊ အမွားကအမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ေန
မႈမ်ားေႀကာင့္ လြန္စြာ အေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္အခါျဖစ္ပါ၏။ သမိုင္းဆရာႀကီးမ်ား သာမက
ျပည္သူျည္သားမ်ား အထူးသျဖင့္ တက္လူမ်ား၊ လူငယ္လူလတ္မ်ားက အသိစိတ္ဓါတ္၊ လံု ့လ
ဝီရိယ ဇဲြတို ့ျဖင့္ အားခဲႀကမွ ျမန္မာ့သမိုင္းတာကို
ျပန္လည္ထိန္းသိ္မ္း နိဳင္ႀကပါလိမ့္မည္။
(၁)က်န္စစ္သားမင္းလက္ထက္၊ အထက္ဗမာျပည္ေရာ
ေအာက္ဗမာျပည္၊ မြန္တို ့ဌာေန ရာမည -သုဝဏၰဘုမၼိ
ကိုပါ စည္းရုံး သိမ္းသြင္းျပီးတဲ့ ေနာက္၊ တရုတ္ျပည္ကို က်န္စစ္သားမင္း သတမန္ေစလႊတ္ခဲ့ပါသည္။
တရုတ္ ဧကရာဇ္ အင္ပါရာ ဆြန္ (Sung) က ဗမာျပည္ကို Fan =ဗရာမာ-အင္ဒီးယ (အိႏၵိယ)နိဳင္ငံ အျဖစ္ႏွင့္
တန္းတူရည္တူ အခ်ဳပ္အျခာပိုင္ နိဳင္ငံ( sovereignty) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့ပါသည္။
(၂) မြန္ ေတြေနတဲ့ မြန္တို ့ ဇာတိေဒသ
သည္လည္း Fan =ဗရာမာ-အင္ဒီးယ (အိႏၵိယ)နိဳင္ငံ ရဲ့ တစိတ္တေဒသျဖစ္ခဲ့ ပါသည္။ မြန္တို ့သည္လည္း ဗမာတို ့ကဲ့သို ့ပင္ အင္ဒီးယ (အိႏၵိယ)နိဳင္ငံႀကီးကေန
လာေရာက္ခဲ့ႀကသည္မွာသံသယ ျဖစ္ဖြယ္မရိွပါ။
မြန္ ႏွင့္ဗမာတို ့၏ေသြးခ်င္းမ်ား သို ့ျဖစ္သည့္အတိုင္း အင္ဒီးယ (အိႏၵိယ)နိဳင္ငံတြင္ရွိေနသည္ျဖစ္ ၍ ဗမာျပည္ ဗရာမာေဒသ ႏွင့္ အင္ဒီးယ (အိႏၵိယ)တို ့ တခ်ိန္လံုး
ကူးလူးဆက္ဆံ၊ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈမ်ား အတြက္ ခရီးသြားလာမႈမ်ားရိွခဲ့ပါသည္။
မြန္
ႏွင့္ဗမာတို ့သည္ ဤတိုင္း ေဒသႀကီးႏွစ္ ခုျဖစ္ေသာ ဗရာမာ
ႏွင့္ အိုရစ္ဆာ (Orrisa) အျပင္ တျခား ျပည္နယ္မ်ား၊ ဘန္ေဂါလ္၊ အာသံ ႏွင့္ မဏိပူရ
တို ့နွင့္ပါ အျမဲတေစ ကူးလူးဆက္ဆံ သြားလာမႈမ်ားရိွခဲ့ႀကပါသည္။
(၃)
သို ့ေသာ္လည္း ယခုေခတ္စာေရးသူ အခ်ိဳ ့ေရးေနႀကသလို မြန္တို ့မွာ ယံစီျမစ္ဝွမ္းေဒသ
ကသာ လာခဲ့ရိုးမွန္လွ်င္၊ မြန္တို ့၏ေဆြမ်ိဳးမ်ား
ယံစီျမစ္ဝွမ္းေဒသတြင္က်န္ခဲ့ရပါမည္။ သူတို ့ဘိုးဘြားမ်ား၏ ေျခရာ
အေမြအႏွစ္မ်ားရိွရပါမည္။ ဆက္လက္ ၍
ကူးသန္းေနမႈမ်ားလည္းရိွရပါမည္။ ဘယ္လူမ်ိဳးမွသူတို ့ ဇာတိေျမႏွင့္
လံုးလံုးလ်ားလ်ာကင္းကြာ အဆက္ျပတ္သြားသည္ဟု မရွိႀကပါ။ အကယ္စင္စစ္ မြန္တို ့သည္ ယံစီျမစ္ဝွမ္းေဒသလာခဲ့တာျဖစ္လွ်င္
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း တေထာင္ခန္ ့ က်န္စစ္သားမင္းလက္ထက္ ကထဲက တရုတ္တို ့လည္းသိနိဳင္သည္။ တရုတ္လူမ်ိဳးတို့မွာ
ဗမာႏွင့္ မြန္တို ့ထက္မွတ္တမ္းေကာင္းပါသည္။ တရုတ္မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ မေတြ ့ရျခင္း၊ တရုတ္တို
့က လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း တေထာင္ထဲက ယခုထိ မေျပာႀကျခင္းမွာ မြန္တို ့သည္ ယံစီျမစ္ဝွမ္းမွလာခဲ့ျခင္း
မဟုတ္လို ့ျဖစ္ပါ၏။ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေထာက္အထားကို ဖတ္ရႈပါ။
“In
1103, Kyanzittha sent to China the first Burmese embassy that is mentioned in
the History of the Sung.[62] Three years later, in 1106, “envoys of the kindom
of P’u-kan (pagan0 having come to offer tribute, the emperor at first gave the
order to receive them and give them the same treatment accorded the envoys of
Choulien(Chola), but the president of the Council of Rites made the following
observations; ‘Chou-lien is a vassal of San-fo-ch’I;[63] that is why during the
hsi-ning years (1068-1077) it was enough to write to the king of this country
on heavy paper, with an envelope of plain material. The king of P’u-kan, on the
other hand, is a soverign of the great kingdom of the Fan (the Brahmans; that
is, the Indian countries). One must not behave disdainfully toward him. One
ought to accord to him the same honours as to the princes of Ta-shih (Arabs)
and Chiao-chih (Tongking), by writing to him on silk with flowers of gold,
white on the back, a letter which you enclose in a little box ringed with gold,
with a silver lock and double envelope of taffeta and satin.’ The emperor
approved of his observations and decided that it would be thus.”[64] I have
cited this passage in its entirety because it shows the prestige that the
kingdom of Pagan already—only sixty-two years after the accession to power of
Anortha, who was its real founder—enjoyed at the court of China, which was
always anxious to maintain an exact hierarchy among foreign sovereigns. { The Indianized
States of Southeast Asia by G. Coedes}”္ံ
ဒီ မွာ လည္း သက္ ေသတခု ရိွပါေသး တယ္။
ဒီ မွာ လည္း သက္ ေသတခု ရိွပါေသး တယ္။
Aniruddha was also
a great conquerer. He defeated the king of North Arakan and the Shan chiefs of
the east. He is said to have visited “the Indian land of Bengal “ and also led
a victorious campaign against Burma’s old enemy, the Thais of Yunnan . By these
victories Aniruddha brought nearly the whole Burma.
FALL OF PAGAN(p/487) SUN, IS
Ing
sun, is today one of the wonders of Pagan. Inside the temple, two life-size
status kneel at the feet of a gigantic Buddha; they have knelt there for more
than eight centuries. One of these is the king and the other his teacher
Arahan. The face of the king is not Burmese – his mother was an Indian lady.”
Kyanzittha
completed the Shewzigon Pagoda begun by his father, and built some 40 smaller
pagodas. He even repaired the famous
temple of Bodh-Gaya. We read in the chronoicles;[၆]
အျပည့္ အစံုကို ေဖာျပပါ လင့္ခ္ကို ႏွိပ္ျပီးဖတ္ပါ။
စာညႊန္းမ်ား- References
No comments:
Post a Comment