အမ်ိဳးသားစိတ္ ေရးသူ ေအာင္ဗလ

 

"တိုင္းေခတ္သစ္ထူေနဆဲမွာ…

ယိုင္းပင္းလို႔ကူညီၾကပါ။

ကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်စ္လို႔ရယ္….

သူ႔အမ်ိဳးလဲ ႏွစ္ဖို႔မရည္ရြယ္….."

၁၉၄၆ ခုနွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ သီဆိုခဲ့ၾကသည့္ ႏိုင္ငံေရးေတးပိုဒ္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္တြင္းသို႔ ဝင္လာသျဖင့္ ရင့္က်ဴးမိပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က ေတးႏွင့္အတူ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ဇူလိုင္လအတြင္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္လည္း ပိတ္ကားက်ယ္ ရုပ္ရွင္ႀကီးကို ၾကည့္ရသည့္အလား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေယာင္လာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိ ျမင္းျခံခရိုင္ ေညာင္ဦးၿမိဳ႔ကေလးမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းသားအရြယ္ရွိေသးသည္။

"ဒုဌဂါမဏိမင္းႀကီးဟာ ေက်းကုလား တဆဲ့ေျခာက္ျပည္ေထာင္ကို သတ္တာ သာသနာေရးစစ္ပြဲမို႔ တေယာက္နဲ႔ တျခမ္းသာ ငရဲႀကီးတယ္" စသည္ျဖင့္ သံဃာတပါးက တရားေဟာသည္။ ထံုးကို ဂါထာျဖင့္မန္းကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ နဖူးကို တို႔ေပးသည္။ မင္းတို႔ ဒီညဥ့္အဖို႔ ဒုတ္ၿပီး၊ ဒါးၿပီး၊ ေသနတ္ၿပီးၿပီကြ။ မေၾကာက္ၾကႏွင့္ဟု ဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားသည္။ ထိုေနာက္ လူဦးေရ တရာခန္႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူအုပ္သည္ ကုလားရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာ ေစ်းပိုင္းသို႔ ခ်ိတက္ၾကေလေတာ့သည္။

ကုလားဆိုင္ မွန္သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်က္ဆီးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဖါလူဒါဆိုင္မွ ပုလင္းေတြကို ရိုက္ခြဲရသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထိုစဥ္က အသက္အရြယ္ ငယ္လွသျဖင့္ ေပါ့ပါးေသာ ထိုတာဝန္ကို ေပးၾကသည္။ လူႀကီးမ်ားက ထို႔ထက္ႀကီးမားခက္ခဲေသာ ဖ်က္ဆီးမႈကို ျပဳၾကသည္။ ေစ်းတဝိုက္ရွိ ကုလားဆိုင္မွန္သမွ် ပ်က္စီးေက်မြ သြားေတာ့သည္။

ေစ်းတဝိုက္ကို ဖ်က္ဆီးၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေစ်းနွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ဗလီဆီသို႔ ခ်ီတက္ၾကျပန္သည္။ ကုလားကုန္စံုဆိုင္ တခုမွ ရခဲ့ရွိေသာ တူရြင္းမ်ား၊ တူမ်ား၊ ေပါက္ျပားေပါက္ခၽြန္မ်ား တို႔ျဖင့္ အေသပိတ္ထားေသာ ဗလီႀကီးကို ေဖာက္ၾကေတာ့သည္။

အခ်ိဳ႔ေသာ လူအုပ္သည္ ၿမိဳ႔ျပင္ဘက္ဆီသို႔ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ကာ၊ ကုလားအမ်ိဳးသား တဦးပိုင္ေသာ ေရနံဆီခ်က္စက္ရံုသို႔ ဝိုင္းၾကသည္။ စက္ရံုတြင္းမွ ကုလားက ေသနတ္ျဖင့္ ျပန္လည္ ခုခံေသာအခါ ေစာေစာက ေသနတ္ၿပီးသည္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထံုးမန္းဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ထိၾကေတာ့သည္။ ဒဏ္ရာရ ၾကေတာ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ အေသအေပ်ာက္မရွိ။

ကၽြန္ေတာ္သည္မူ ဗလီအတြင္းမွ လက္တလံုးခန္႔ထူေသာ ဧရာမေၾကးအိုးႀကီးကို လွိမ့္၍ထုတ္ကာ ဗလီျပင္ဘက္ရွိ ေခ်ာင္းထဲ၌ ခ်၍ ဖ်က္ဆီးသည့္တာဝန္ကို ယူခဲ့သည္။ ေၾကးအိုးႀကီးကို ေခ်ာင္းထဲ၌ ခ်ကာ ေပါက္ခၽြန္းႏွင့္ တအားေပါက္ရသည္။ တညလံုး တဒိုင္းႏွင့္ ေပါက္ရ၏။ မနက္လင္းေသာအခါတြင္မွ ေၾကးအိုးမွာ အနည္းငယ္သာ ပ်က္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေရနံဆီခ်က္စက္ရံုဖက္သို႔ လိုက္မသြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မေသမနာ က်န္ခဲ့သည္။

နံနက္လင္းေသာအခါ ညက ေအာင္ပြဲ၏ မာန္ယစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္ႏွင့္ တို႔ဗမာ အစည္းရံုးေခါင္းေဆာင္ သခင္ႀကီးတဦး ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ကို ၾကားရေသာအခါ၌ ညက ကၽြန္ေတာ္ အမွားႀကီး အမွားခဲ့သသည္ကိုလည္း သတိရမိပါသည္။ ထိုအမွားမ်ိဳးမွ ျပန္၍ အဖတ္ဆယ္ႏိုင္သည္။ အျမတ္ထုတ္ႏိုင္သည္ကို လည္း သိလိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္သည္ ကုလားအမ်ိဳးသား မိတ္ေဆြမ်ားနွင့္ အေတာ္ရင္းႏွီးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုလားတို႔၏ ပ်က္စီးမႈအတြက္ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ သခင္ေခါင္းေဆာင္က ေျပာသည္မွာ "လူမ်ိဳးေရး အဓိကရုဏ္းဆိုတာ အလြန္ မလိုလားအပ္တဲ့ အရာေပါ့ဗ်ာ၊ မျဖစ္ေအာင္ တားဆီးရမယ္၊ ေရွာင္ရမယ္၊ ျဖစ္မိရင္လဲပဲ မီးေလာင္မႈကို ၿငိမ္းသလို မႀကီး မပြါး မက်ယ္ မျပန္႔ပဲႏွင့္ ၿပီးၿငိမ္းေအာင္ အျမန္ၿငိမ္းရမယ္"

"မီးကို ၿငိမ္းသတ္ၿပီးတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္မေလာင္ေအာင္ အတားအဆီး အဟန္႔အတား လုပ္ဖို႔ရာ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ၊ ေဟာဒီလို ကုလား ဗမာ အဓိကရုဏ္းမ်ိဳး ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေအာင္ တားဆီးတဲ့ နည္းတနည္း၊ အကြက္တကြက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ထားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဗမာ့စီးပြါးေရး နယ္နမိတ္ ကန္ေဘာင္ရိုးကို ခ်ဲ့ဖို႔ပဲ။ အခု ျဖစ္တဲ့ ကုလားဗမာ အဓိကရုဏ္းဟာ ဦးေရႊဖီ၏ ေမာ္လဝီႏွင့္ ေယာဂီစာတမ္းက စတာဆိုေပမယ့္ ဘာသာေရးေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ ဆိုေပမယ့္ စင္စစ္ေတာ့ စီးပြါးေရး မခံခ်င္စိတ္ေလးေတြ ပါတယ္ဗ်။ ကုလားေတြက  ဗမာ့စီးပြါးေရး စားက်က္မွန္သမွ် လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားတာကို လက္မဲ့ျဖစ္တဲ့ ဗမာေတြရဲ႔ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ မခံခ်င္စိတ္ေလးေတြ ရွိၾကတယ္။ အဲဒီ စီးပြါးေရး မခံခ်င္စိတ္ေလးေတြဟာ ဘာသာေရးျပသနာက မီးပြင့္လိုက္ေတာ့ အဓိကရုဏ္း မီးေတာက္ႀကီး ျဖစ္ရတာေပါ့"

"အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားအဖို႔ ကုလားအမ်ိဳးသားေတြကို ခ်စ္လို႔ ကုလားေတြကို ထိခိုက္နာက်င္မႈကို မျမင္ခ်င္ မၾကားခ်င္ရင္ ေနာက္ထပ္ အဲ့ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ရမယ္ဗ်။ ကာကြယ္ဖို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ သူတို႔ စီးပြါးေရးနယ္ထဲ ဝင္လုပ္ပါ။ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းေတြကို ဗမာေတြ ဝင္လုပ္လို႔ ရွိရင္ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း စီးပြါးေရး မေက်နပ္မႈ ျပသနာ မရွိဘူး။ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးျပသနာ ေပၚခဲ့ရင္လဲ မႀကီးထြါးပဲ ၿပီးသြားတတ္တယ္"

သခင္ႀကီး၏ ႏိုင္ငံေရး ၾသဝါဒကို ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္က ေလးေလးနက္နက္ နာယူၿပီး ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လက္ခံလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ကိုယ္တိုင္ ျမန္မာပိုင္ ကုန္စံုဆိုင္တဆိုင္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔ကေလးႏွင့္တကြ ျမန္မာျပည္ တျပည္လံုးတြင္ သံဃာၾသဝါဒခံ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ျမန္မာကုန္စံုဆိုင္၊ ျမန္မာဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မ်ား၊ ျမန္မာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ ျမန္မာထမင္းဆိုင္မ်ား၊ ျမန္မာလုပ္ငန္းငယ္မ်ားတို႔ အေျမာက္အျမား ေပၚေပါက္ခဲ့ပါသည္။

ကုလားတို႔ ေနရာယူထားေသာ စီးပြးေရးလုပ္ငန္းမ်ားတို႔မွ လုပ္ကိုင္၍ ရႏိုင္သမွ်ေသာ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို ျမန္မာမ်ား ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္းျဖင့္ ကုလားႏွင္ျမန္မာ အၾကားတြင္ စီးပြါးေရး မေက်နပ္မႈမ်ား ႀကီးႀကီးမားမား မရွိေတာ့ပဲ ေျပလည္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအဓိကရုဏ္း၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႀကီးမားေသာ ကုလားဗမာ လူမ်ိဳးေရး ပဋိပကၡ မရွိခဲ့ရံုမွ်မက ညီညြတ္မႈကိုပင္ ရခဲ့ၾကပါသည္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔သမားကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ကုလားႏွင့္ ဗမာတို႔သည္ ညီရင္းအစ္ကိုမ်ားကဲ့သို႔ စည္းရံုးမိၾကကာ ေသြးစည္းညီညြတ္စြာျဖင့္ ပုခံုးခ်င္းယွဥ္၍ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုႏွစ္က ျဖစ္ပြါးေသာ ကုလားဗမာ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းသည္ ဗမာျပည္၏ ရာဇဝင္၌ ဆံုးရႈံးကြက္ တကြက္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ ဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ား၏ ညႊန္ၾကားမႈေၾကာင့္ အရႈံးထဲမွ အျမတ္ထြက္ခဲ့ရပါသည္။ ပ်က္စီးသြားေသာ ကုလားတို႔၏ စီးပါြးေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းရေသာ္လည္း ျမန္မာပိုင္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို အစားထိုး ထူေထာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တိုင္ျပည္တြင္လည္း အျမတ္ရပါသည္။ ကုလားဗမာ ခ်စ္ၾကည္မႈကိုလည္း ရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္ ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းႀကီးကို ျဖင္ေယာင္ရင္း ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က သီဆိုခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရး ေတးတပိုဒ္ကိုလည္း ရင့္က်ဴးမိပါသည္။

"တိုင္းေခတ္သစ္ ထူေထာင္ဆဲမွာ၊

ယိုင္းပင္းလို႔ ကူညီၾကပါ။

ကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်စ္လို႔ရယ္၊

သူ႔အမ်ိဳးလဲ ႏွစ္ဖို႔ မရည္ရြယ္….။"

ေအာင္ဗလ။

[သတင္းစာဆရာႀကီး ေအာင္ဗလ ရဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္ၾကားဘူးသလို ေျပာဆိုပါမည္” စာအုပ္ - ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ပထမအႀကိမ္ထုတ္ေဝျခင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္….။]{Source: Maya Magazine posted by Maung Aye Win}